Παπακωνσταντίνου: Δεν θα γίνω Ιφιγένεια κανενός

http://www.youtube.com/watch?v=P94_q_1JMvg&feature=player_embedded Τι εννοεί ο ποιητής??? Δεν έχει άδικο ο πρώην υπουργός Οικονομικών. Ναι μεν είναι δυσκολο να πείσει ότι του την είχαν στημένη και είναι άμοιρος ευθυνών σε περίπτωση που όντως αποδεικτεί ότι τα χρήματα των συγγενών του είναι μαύρα. Και αν του την είχαν στήσει τότε δεν έχει παρά να αποκαλύψει το πρόσωπο που παρεδωσε το υλικό στους χαλκευτές, με αλλα λόγια το περίφημο "γραφείο" που, όπως υποστήριξε, έχασε την αρχική λίστα. Σε κάθε άλλη περίπτωση κοινώς την έβαψε. Γεγονός είναι πως το πολιτικό σύστημα φαίνεται να βολεύεται με την εικόνα αυτοκάθαρσης. Θα ήταν βολική Ιφιγένεια ο Παπακωνσταντινου, για κάποιους "αθώους" που ίσως θέλουν το σκάνδαλο να λήξει με μόνο ένοχο τον πρώην "τσάρο" της οικονομίας. Στη παραπάνω δήλωση θα μπορούσε δηλαδή το όνομα Ιφιγένεια να αντικατασταθεί εύκολα με αυτό του Τσοχατζόπουλου.

Μ.Ανατολή:Καζάνι που βράζει ή βραδυφλεγής βόμβα;

Γράφουν: Ιάσων Τσέτσος, Παπαδομανωλάκης Παναγιώτης 17 Δεκεμβρίου 2010, Τυνησία: ένας άνεργος 26χρονος άνδρας ονόματι Μοχάμεντ Μπουαζίζι, αυτοπυρπολείται επειδή δεν έχει να πληρώσει τους φόρους του. Μια μέρα αργότερα ξεσπούν ταραχές μεταξύ αστυνομίας και διαδηλωτών που έχουν φτάσει στο σημείο. Την ημέρα εκείνη το ημερολόγιο έγραφε 18 Δεκεμβρίου 2010. Ήταν ακριβώς εκείνη η μέρα που ξέσπασε σ’ ολόκληρο τον αραβικό-μουσουλμανικό κόσμο η μεγάλης κλίμακας εξέγερση που ονομάστηκε “Αραβική Άνοιξη”, μεταβάλλοντας έτσι ριζικά τον πολιτικό χάρτη στην Μέση Ανατολή. Αυθόρμητη ή υποκινούμενη, αγώνας για τη δημοκρατία ή ένας νέος “ιερός πόλεμος”, η “Αραβική Άνοιξη” στη Μ. Ανατολή άλλαξε τις ισορροπίες στη περιοχή με τρόπο που φαίνεται σαν κάποιος να παίζει με τη φωτιά σε μια πολύπαθη γεωγραφική περιοχή που δεν θέλει και πολύ για να εκραγεί. Η “Αραβική Άνοιξη” και οι επιπτώσεις της στον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο Για πολλές χώρες η “Αραβική Άνοιξη” ήταν σημείο – σταθμός στην ιστορία τους. Στις περισσότερες υπήρξαν κάποιες ανατροπές στην μέχρι τότε υπάρχουσα πολιτική σκηνή με την πτώση των αυταρχικών καθεστώτων ή με μεταρρυθμίσεις που οδήγησαν στον εκδημοκρατισμό της πολιτικής ζωής. Σε κάποιες άλλες παρά τις μαζικές κινητοποιήσεις, δεν έγινε καμία ουσιαστική αλλαγή στην μορφή του πολιτεύματος ούτε ικανοποιήθηκαν τα αιτήματα των εξεγερμένων. Θα αναλύσουμε ξεχωριστά την κατάσταση της κάθε χώρας που έλαβε μέρος στην Eξέγερση. Τυνησία: Η “σπίθα” που άναψε την φωτιά στον μουσουλμανικό “κάμπο” ήταν ο αυτοπυρπολισμός του Μοχάμεντ Μπουαζίζι στις 17 Δεκεμβρίου του 2010. Από την επομένη μέχρι τις 14 Ιανουαρίου του 2011 βίαιες διαδηλώσεις σ’ ολόκληρη την χώρα και καθημερινές αιματηρές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής είχαν ως αποτέλεσμα την πτώση του καθεστώτος Μπεν Άλι και τη φυγή του στο εξωτερικό. Έτσι, τερματίστηκε η 23χρονη παραμονή του στην εξουσία. Με τη φυγή του Μπεν Άλι έγινε προσπάθεια για την παλινόρθωση του δικτατορικού καθεστώτος, που όμως απέτυχε λόγω των συνεχόμενων μαζικών διαμαρτυριών και του αναβρασμού εντός του κόμματος του πρώην δικτάτορα. Το κόμμα διαλύθηκε στις 9 Μαρτίου του 2011 και στις 23 Οκτωβρίου έγιναν οι πρώτες ελεύθερες εκλογές μετά την πτώση του καθεστώτος. Αίγυπτος: Οι διαδηλώσεις στην Αίγυπτο ήταν προιόν της εξέγερσης στην Τυνησία. Η εξέγερση ξεκίνησε στις 25 Ιανουαρίου και κράτησε 18 μέρες. Τρείς μέρες αργότερα ο Χόσνι Μουμπάρακ κηρύττει τον στρατιωτικό νόμο. Ακολουθούν βίαιες διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τον αιγυπτιακό στρατό. Το δυτικόφιλο καθεστώς Μουμπάρακ πέφτει και έπειτα από ελεύθερες εκλογές τον Ιούνη του 2012 εκλέγεται πανηγυρικά ο αμφιλεγόμενος Μοχάμεντ Μόρσι ως Πρόεδρος της χώρας. Ο νέος Πρόεδρος, Μοχάμεντ Μόρσι είναι ηγέτης της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Αν και ακραιφνώς ισλαμιστής έχει την αμέριστη υποστήριξη των ΗΠΑ. Παρ’ όλα αυτά διεθνείς αναλυτές θεωρούν την Αίγυπτο ως το εκολλαπτήριο του μελλοντικού ισλαμικού εξτρεμισμού. 22 Νοεμβρίου 2012, πλατεία Ταχρίρ, Κάιρο: ο Μόρσι απευθυνόμενος σε υποστηρικτές του αναγγέλει την συγκέντωση όλων των εξουσιών στο πρόσωπό του, μέσω εκτάκτου διατάγματος. Πέντε μέρες αργότερα ογκώδεις διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης ξεπηδούν σ’ ολόκληρη τη χώρα, φέρνοντας την Αίγυπτο στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου. Στρατός και τεθωρακισμένα άρματα μάχης στους δρόμους. Οι στρατιώτες όμως αρνούνται να υπακούσουν σε εντολές και κρατούν ουδέτερη στάση. Ο Μόρσι φοβούμενος κλιμάκωση την πολιτικής κρίσης, αποσύρει τελικώς το διάταγμα ενώ περνάει από δημοψήφισμα το νέο σύνταγμα της χώρας με τους υποστηριχτές του να διαδηλώνουν υπέρ του ΝΑΙ και του αντιπάλους του υπέρ του ΟΧΙ και μάλιστα να υπάρχουν και καταγγελίες για προσπάθεια νοθείας από την πλευρά της κυβέρνησης. Σε ανακοίνωση μάλιστα του Εθνικού Μετώπου Σωτηρίας, του συνασπισμού δηλαδή των κυριότερων αντιπολιτευόμενων κομμάτων, γίνεται λόγος για εξαγορά ψηφοφόρων και συντονισμένη προσπάθεια να εμποδιστούν χριστιανοί (Κόπτες) να πάνε στις κάλπες. Υεμένη: Oι διαδηλώσεις ξεκίνησαν στις 27 Ιανουαρίου του 2011. Στις 3 Ιουνίου του 2011 ο Πρόεδρος της χώρας Αμπντουλάχ Σαλέχ ύστερα από απόπειρα δολοφονίας του, διέφυγε στη Σαουδική Αραβία. Ταυτόχρονα συγκρούσεις γινόταν σ’ ολόκληρη την χώρα μεταξύ διαδηλωτών από την μια και στρατού με την συνδρομή νομάδων καθεστωτικών από την άλλη. Στις 23 Νοεμβρίου του 2011 το καθεστώς Σαλέχ έπεσε και στις 21 Φεβρουαρίου 2012 εκλέχθηκε νέος Πρόεδρος της χώρας (ως μοναδικός υποψήφιος και με το 99,8% των ψήφων…) ο Χαιντί. Λιβύη: Οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις ξεκίνησαν στις 15 Φεβρουαρίου του 2011. Τρείς μέρες αργότερα, οι αντικαθεστωτικοί ήλεγχαν τη Βεγκάζη. Στις 20 του μηνός οι συγκρούσεις πήραν καθαρά ένοπλο χαρακτήρα και επεκτάθηκαν στην πρωτεύουσα της Λιβύης, Τρίπολη. Η κυβέρνηση Καντάφι κινητοποίησε τον στρατό σ’ ολόκληρη τη χώρα. Κάθε μέρα όλο και περισσότεροι νεκροί. Άτυπη κυβέρνηση αντικαθεστωτικών στη Βεγγάζη. Από την αρχή ήταν φανερή η υποστήριξη της Δύσης πρός τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες με την παροχή όπλων και την εκπαίδευσή τους από ξένους παρατηρητές. Στις 17 Μαρτίου του 2011 ο Ο.Η.Ε. δημιουργεί no-fly Zone στον εναέριο χώρο της Λιβύης. Ξεκινούν οι βομβαρδισμοί κατά καθεστωτικών θέσεων από το ΝΑΤΟ. Το καθεστώς Καντάφι υπήρξε το μόνο “επικίνδυνο κράτος” μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου που προσαρμόστηκε εθελούσια σε μια συμμαχία με τις ΗΠΑ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες που μεταψυχροπολεμικά εφάρμοσαν τη γνωστή πολιτική “του μαστίγιου και του καρότου” στους εν δυνάμει αντιπάλους τους βρήκαν στο πρόσωπο του Καντάφι τον μόνο από τα θεωρούμενα ως επικίνδυνα καθεστώτα ηγέτη, που θεώρησε ότι είναι προτιμότερη μια αξιοποίηση όλων των προνομίων που θα απολάμβανε σε μία καλύτερη σχέση με τη Δύση παρά μια ρήξη μ’ αυτήν. Μέχρι τα τέλη Αυγούστου του 2011 το μεγαλύτερο μέρος της Λιβύης έχει καταληφθεί από τους αντικαθεστωτικούς. Στις 20 Οκτωβρίου καταλαμβάνεται και η πόλη Σύρτη, το τελευταίο “οχυρό” των δυνάμεων του καθεστώτος και ο Μουαμάρ Καντάφι εκτελείται. Έτσι τελείωσε η 42χρονη παραμονή του στην εξουσία. Συρία: Ίσως η μοναδική χώρα στην οποία είναι ακόμα σε εξέλιξη η “Αραβική Άνοιξη” και μαζί με τη Λιβύη η χώρα από τον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο στην οποία αυτή η εξέγερση μετετράπη σε ανοικτό εμφύλιο πόλεμο. Οι ομοιότητες με τη Λιβύη δεν σταματάνε εδώ. Και στην Συρία έχουμε την εμπλοκή της Δύσης (αν και καλυμμένα, για την ώρα) και είναι πολύ πιθανό ο αλ-Άσσαντ να έχει το ίδιο τέλος με τον Καντάφι. Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν στις 26 Ιανουαρίου του 2011 στη Δαμασκό. Στις 31 Ιουλίου τάνκς βγαίνουν στους δρόμους. 136 νεκροί σε μια μερα. Στις αρχές του φθινοπώρου οι αντικαθεστωτικοί αρχίζουν να οπλίζονται και να οργανώνονται. Συντεταγμένα πλέον, ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός της αντιπολίτευσης αντεπιτίθεται σε στρατηγικούς στόχους του καθεστώτος. Στις 12 Ιουνίου του 2012 η ειρηνευτική αρχή του ΟΗΕ κρίνει πως η Συρία βρίσκεται σε εμφύλιο. Ο εμφύλιος πόλεμος έχει πλέον αρχίσει. Αρχές φθινοπώρου του 2012 βγαίνουν πληροφορίες δημόσια πως εντός του Ελεύθερου Συριακού Στρατού δρούν ισλαμιστές αντάρτες και μισθοφόροι και πως εντός της χώρας δραστηριοποιούνται ειδικές δυνάμεις των Η.Π.Α., της Μ. Βρατανίας και του Ισραήλ. Οι αντικαθεστωτικοί αρχίζουν να χάνουν. Η Δύση προετοιμάζει “επέμβαση” στην Συρία, λόγω του χημικού οπλοστασίου της χώρας. Ίσως ο μόνος λόγος που αναβάλλεται αυτή η επέμβαση είναι η προστασία του καθεστώτος Άσαντ από τη ρωσική κυβέρνηση Πούτιν , ο οποίος δεν είναι διατεθειμένος να χάσει το σημαντικό για τα ρωσικά εμπορικά συμφέροντα λιμάνι της Ταρτούς και έναν από τους συμμάχους του στην περιοχή. Η Μέση Ανατολή “φλέγεται” – Η υπάρχουσα κατάσταση στην περιοχή Για να καταννοήσουμε την κατάσταση στην Μέση Ανατολή, θα πρέπει κυρίως να μελετήσουμε τις σχέσεις Ισραήλ με τις υπόλοιπες χώρες της εν λόγω περιοχής. Η πολιτική του Ισραήλ είναι καθαρά επεκτατική και την βοήθεια και την ανοχή της Δύσης, φυσικά. Το πλανητικό γεωπολιτικό σύστημα είναι τόσο περίπλοκο, που καταντάει χαοτικό. Έτσι, γίνεται απόλυτα κατανοητό πως τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει κοινή πολιτική εναντίον ενός συγκεκριμένου εχθρού. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα αισθητό σε περιοχές σαν τη Μέση Ανατολή. Πώς μπορεί κανείς να εξηγήσει την επέμβαση του ΝΑΤΟ στην φιλοδυτική Λιβύη, την στήριξη ΗΠΑ –ΕΕ πρός τον ακραιφνώς ισλαμιστή Μοχάμεντ Μόρσι και τους τζιχαντιστές του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, την δημιουργία νέου συμμαχικού άξονα στην Ανατολική Μεσόγειο Ελλάδας – Κύπρου –Ισραήλ εναντίον της Τουρκίας, τη σύνδεση της σουνιτικής Αυγύπτου με το σιιτικό Ιράν και τέλος, την στήριξη των ΗΠΑ πρός τους Κούρδους ; Η αλήθεια είναι πως ένας μεγάλος πόλεμος ή έστω μια μεγάλη αλλαγή είναι πρό τον πυλών στην Μέση Ανατολή. Κάτι θα συμβεί και θα έχει άμεση επιρροή και σε άλλα υποσυστήματα, όπως το δικό μας. Είναι πλέον ολοφάνερο πως η Μέση Ανατολή θυμίζει μιά απέραντη μπαρουταποθήκη. Το θέμα είναι, πότε θα ανάψει το σπίρτο. Οι Η.Π.Α. και οι τζιχαντιστές του Μόρσι Ας ξεκινήσουμε με την Αίγυπτο. Ο νέος ηγέτης της χώρας με τις δικτατορικές τάσεις Μοχάμεντ Μόρσι, δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει την θέση του στο νέο γεωπολιτικό χάρτη που έχει διαμορφωθεί. Τον ισλαμιστή ηγέτη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στηρίζουν – όλως παραδόξως – οι Η.Π.Α. , η Ευρωπαική Ένωση, το Κατάρ και η Τουρκία. Ταυτόχρονα ο Μόρσι “πιστός στις αρχές του”, στηρίζει τους Παλαιστίνιους τρομοκράτες της Χαμάς, τη λιβανέζικη Χαζμπολάχ, τους ισλαμιστές αντάρτες στη Συρία και το σιιτικό Ιράν. Την ίδια στιγμή η Αίγυπτος δείχνει να έχει το όραμα ενός απέραντου “ισλαμικού χαλιφάτου” με επίκεντρο το Κάιρο. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την Τουρκία που θέλει να κυριαρχήσει στη Μ. Ανατολή και ψυχραίνει τις σχέσεις ΗΠΑ – Ισραήλ, καθώς “οι ΗΠΑ θέλουν την Αίγυπτο με το μέρος τους για να μην ενταχθεί στη ζώνη επιρροής της Μόσχας” – δρ. Ιωάννης Μάζης. “Η επικράτηση των Αδελφών Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο, θα μετατρέψει την Αραβική Άνοιξη σε φθινόπωρο” – δρ. Refa as-Sa’eed (επίτιμος διδάκτορας ΕΚΠΑ και ένας από τους ηγέτες της αντιπολίτευσης στην Αίγυπτο). Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι επιθυμούν την επιβολή της sharia (του ισλαμικού νόμου) στην Αίγυπτο, με τις επακόλουθες ενέργειες όπως η εκδίωξη των Κοπτών χριστιανών της Αιγύπτου, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δη της γυναίκας και η καταστροφή του Ισραήλ. “Πώς γίνεται λοιπόν, να τους στηρίζει η Δύση;” – Κυριάκος Πατραγάς (τμήμα Ασιατικών Σπουδών, ΕΚΠΑ). Η “αδικαιολόγητη επέμβαση” και τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στη περιοχή Όσον αφορά τη Λιβύη, αρχικά φαίνεται εξωφρενικό γιατί το ΝΑΤΟ επετέθη σε μιά χώρα με φιλοδυτικό καθεστώς. Η απάντηση, βρίσκεται εδώ: “Η Λιβύη ήταν το μόνο κράτος απ’ τις ταραχοποιές χώρες που ήταν με το μέρος των ΗΠΑ. Ποιός ο λόγος να της επιτεθεί το ΝΑΤΟ; Το πετρέλαιο!” – δρ. Κωνσταντίνος Γρίβας (τμήμα Ασιατικών Σπουδών, ΕΚΠΑ). Τον τελευταίο καιρό μάλιστα, παρατηρούμε άλλη μιά “περίεργη” δραστηριότητα στη Λιβύη. Ο λόγος για την επικείμενη διάσπαση της χώρας. “Ήδη η Κυρηναική κήρυξε αυτονομία, την οποία όμως δεν αναγνωρίζει το εθνικό Συμβούλιο” – δρ. Μάζης Ελλάς – Ισραήλ, συμμαχία Ας μεταφερθούμε στην Ανατολική Μεσόγειο. Τί είναι αυτό που ενώνει Ελλάδα – Ισραήλ – Κύπρο εναντίον της Τουρκίας. Μα φυσικά, τα κοιτάσματα φυσικού αερίου νοτίως της Κύπρου! Όσο μεγαλώνουν οι παγκόσμιες ενεργειακές ανάγκες, τόσο θα οξύνεται ο ανταγωνισμός για τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων νοτίως της Κύπρου. Βλέποντας τις επεκτατικές τάσεις της Τουρκίας, Ελλάδα, Ισραήλ και Κύπρος σχημάτισαν στενή στρατιωτική – οικονομική και πολιτική συμμαχία για να “αναχαιτίσουν” τις τουρκικές βλέψεις στην περιοχή. “Την αρχή έκανε η Τουρκία. Οι χάρτες που εξέδωσε όταν μαθεύτηκε ο πλούτος των κοιτασμάτων, “παρέκαμπτε” το Καστελόριζο και εισέβαλλε στην ΑΟΖ της Κύπρου. Βέβαια η κυπριακή κυβέρνηση κήρυξε την δική της Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Ως απάντηση η Τουρκική Δημοκρατία της Κύπρου εξέδωσε τους δικούς της χάρτες, παρουσιάζοντας τις δικές της αξιώσεις. Όλα αυτά, ταυτόχρονα με την αποστολή Τούρκων εποίκων στη Βόρεια Κύπρο. Οι αληθινοί τουρκοκύπριοι δεν υπερβαίνουν το 18% του συνολικού πληθυσμού του νησιού. Και το Ισραήλ έχει εκδώσει τους δικούς του χάρτες και έχει ανακυρήξει τη δική του ΑΟΖ, ενώ ήδη η ρωσική Gazprom δραστηριοποιείται στην ευρύτερη περιοχή” – δρ. Νικολάου (επιστήμονας γεωλόγος σε μεγάλη εταιρεία με πετρέλαια), Περικλής Νεάρχου (Πρέσβης της Κυπριακής Δημοκρατίας). Οι “μισθοφόροι της θρησκείας” και ο “κοσμικός” αλ-Άσσαντ Είναι αλήθεια πως τους τελευταίους ειδικά μήνες η κατάσταση στη Συρία έχει μονοπωλήσει σχεδόν το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινότητας. Οι συγκρούσεις είναι καθημερινές και αποτρόπαια είναι τα εγκλήματα που διαπράττονται και από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός και οι ισλαμιστές μαχητές / μισθοφόροι του χάνουν διαρκώς. Την ίδια στιγμή ετοιμάζεται “επέμβαση” από τη Δύση και ξένες μυστικές υπηρεσίες δρούν στην περιοχή. Ρωσία και Ιράν έχουν τεθεί απροκάλυπτα στο πλευρό της Συρίας. Στόλος του Ρωσικού Ναυτικού που είχε κατευθυνθεί στην περιοχή, απομακρύνθηκε πρό εβδομάδας. Το ίδιο και ο αμερικανικός (για την ώρα, τουλάχιστον). Η Ρωσία δεν θα εμπλακεί, πιθανότατα. Τζιχαντιστές φονταμενταλιστές καθημερινά εκπαιδεύονται και εξοπλίζονται από τη Δύση, ενώ αμερικανικές, ισραηλινές και βρεττανικές ειδικές δυνάμεις βρίσκονται σε “μαύρες αποστολές” (black-Ops). Είναι πλέον προφανές πως κάτι ετοιμάζεται στη Συρία. “ΗΠΑ και Ισραήλ έχουν συμφέρον να πέσει το καθεστώς Ασσάντ. Εάν γίνει αυτό, η Συρία διαμελίζεται στα τρία και ανοίγει ο δρόμος για το Ιράν. Πιο πιθανή δικαιολογία των ΗΠΑ για εισβολή στη Συρία, είναι το χημικό της οπλοστάσιο” – δρ. Ιωάννης Μάζης. Οι Shahab-4, το “όπλο του θεού” και οι πυρηνικές κεφαλές… Νοέμβριος του 2011: Έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής Πυρηνικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) αναφέρει οτι το Ιράν αναπτύσσει πυρηνικά για πολεμικούς σκοπούς. Οι σχέσεις Δύσης – Ιράν κλιμακώνονται και έκτοτε η περιοχή θυμίζει καζάνι που βράζει με υποτιθέμενους ή μη ιρανικούς διηπειρωτικούς πυραύλους Shahab-4 να στοχεύουν το Ισραήλ και βομβαρδιστικά της Ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας να είναι σε επιχειρησιακή ετοιμότητα να πλήξουν ιρανικούς στρατηγικούς στόχους. Πρόσφατα αγγλική εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας ανέφερε οτι η βρεττανική κυβέρνηση προτίθεται να βομβαρδίσει με πυρηνικά μικρής ισχύος τους πυρηνικούς αντιδραστήρες του Ιράν. Το θέμα βρισκόταν στο “τραπέζι” των συνομιλιών ΗΠΑ, Αγγλίας και Ισραήλ εδώ και τρία περίπου χρόνια και ουδέποτε διαψεύτηκε. “Πολύ πιθανόν μέσα στον επόμενο χρόνο να γίνει επέμβαση κατά του Ιράν. Αυτό όμως προυποθέτει την κατάλυση του φιλο-ιρανικού καθεστώτος στη Συρία. Το Ιράν όμως δεν είναι Συρία. Έχει δυνατούς συμμάχους, τη Ρωσία και την Κίνα” – δρ. Ιωάννης Μάζης Πάντως η τελευταία έκθεση της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) προειδοποιεί πως το Ιράν θα έχει παρασκευάσει τα πρώτα του όπλα μαζικής καταστροφής, μέχρι τον Απρίλη του 2013. Αυτή η εξέλιξη ενδέχεται να κινητοποιήσει εσπευσμένα Η.Π.Α. και Ισραήλ που εδώ και δύο χρόνια είναι με το δάκτυλο στην σκανδάλη καθώς εδώ και λίγους μήνες έχει γίνει έκρυθμη η κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή και οι καθημερινές πλέον εξελίξεις επιδεινώνουν τη κατάσταση.Η εν λόγω έκθεση υποστηρίζει πως τρία εργοστάσιά του Ιράν έχουν προχωρήσει στον εμπλουτισμό ουρανίου και σύντομα θα είναι σε θέση να κατασκευάσει τουλάχιστον 10 πυρηνικές κεφαλές. Ο ρόλος του “Μεγάλου Κουρδιστάν” στην περιοχή – ποιοί το θέλουν, ποιοί το φοβούνται και γιατί Τους τελευταίους ιδιαίτερα μήνες, παρατηρούμε μια αξιόλογη “δραστηριότητα” στο κουρδικό ζήτημα. Μάλιστα, προ μηνός οι Κούρδοι αντάρτες της Συρίας αποφασίζουν τελικά να συνταχθούν στο πλευρό των καθεστωτικών δυνάμεων, στρέφοντας τα όπλα κατά της συριακής αντιπολίτευσης και του Ελεύθερου Συριακού Στρατού. Το γεγονός οτι οι Κούρδοι της Συρίας αποτελούν περίπου το 9% του συριακού πληθυσμού (2 εκατομμύρια), αλλάζει όλα τα γεω-στρατιωτικά δεδομένα στην περιοχή. Λόγος η επίθεση ισλαμιστών ανταρτών του Συριακού Ελεύθερου Στρατού στην συνοριακή κουρδική πόλη Ras al-Ain. Μέχρι πρόσφατα οι Κούρδοι της Συρίας απλά δεν ήθελαν να αναμειχθούν στον συριακό εμφύλιο, κρατώντας έτσι ουδέτερη στάση. Τώρα όμως που όλα δείχνουν οτι οι κυβερνητικές δυνάμεις επικρατούν, οι Κούρδοι μπαίνουν δυναμικά στο παιχνίδι. Η εξέλιξη αυτή αναμένεται να επηρεάσει άμεσα την πολιτική-στρατιωτική κατάσταση στην Συρία, μιάς και είναι πιθανόν το καθεστώς Άσσαντ να “δωροδοκήσει” τους Κούρδους μαχητές με ανεξαρτησία ή χρήματα. Οι εξελίξεις στις κουρδικές περιοχές της Τουρκίας δεν είναι αξιόλογες. “Οι Κούρδοι αποφάσισαν να απέχουν από τις τουρκικές εκλογές. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, καθώς είναι τόσο πολλοί που εάν κατέβαινε κουρδικό κόμμα, θα έκανε μέχρι και κυβέρνηση!” – Αντώνης Δεριζιώτης (λέκτορας στο Τμήμα Ασιατικών Σπουδών, ΕΚΠΑ) Οι περισσότερες χώρες που εμπλέκονται στο γεωπολιτικό παιχνίδι της Μέσης Ανατολής στηρίζουν τον αγώνα των Κούρδων. Ένα “Μεγάλο Κουρδιστάν” και μιά αποδυναμωμένη Τουρκία θα συνέφερε πολλούς, καθώς “η Τουρκία παίζει το νεοοθωμανικό της χαρτί, θέλοντας να κυριαρχήσει στην Μέση Ανατολή. Ο νεο-οθωμανισμός του κ. Ταγιπ Ερντογάν, δε θα περάσει!” – Φραγκούλης Φράγκος (πρώην Αρχηγός του ΓΕΣ, πρώην Υπουργός Εθνικής Άμυνας) “ΗΠΑ, Ρωσία, Σαουδική Αραβία και ΕΕ στηρίζουν τους Κούρδους. Μέχρι και το Ισραήλ το κάνει, παρέχοντάς τους βάση μη επανδρωμένων αεροσκαφών και στρατόπεδα εκπαίδευσης. Κατά πάση πιθανότητα, το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα να συνενώσει Τουρκία – Ιράν. Μπορεί όμως η κοινή φυλετική καταγωγή Κούρδων – Ιρανών να επικρατήσει. Σίγουρα, παίζεται μεγάλο παιχνίδι εκεί κάτω.” – Ιωάννης Μάζης Αυτό είναι το προφανές, οτι παίζεται μεγάλο παιχνίδι στις πλάτες του κουρδικού λαού. Πολλοί θέλουν την “ανάσταση” του Κουρδιστάν, βλέποντας τη συνεχή αύξηση της τουρκικής ισχύς. Το όλο διπλωματικό “παιχνίδι” βασίζεται πάνω στην βασική αρχή της ισορροπίας δυνάμεων. Και η ισορροπία δυνάμεων είναι κάτι απαραίτητο για την εν λόγω περιοχή. “Η τρομοκρατία είναι ο πόλεμος των φτωχών και ο πόλεμος είναι η τρομοκρατία των πλούσιων.” – Peter Ustinov Συμπεράσματα Μελετήσαμε την νέα πολιτική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί σε κάθε μια ξεχωριστά, μετά το ξέσπασμα της Αραβικής Άνοιξης. Είδαμε τις εστίες εντάσεως στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Τέλος, αναλύσαμε τις δυναμικές που αναπτύσσονται στην περιοχή και τολμήσαμε κάποιες προβλέψεις για τις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται. Το συμπέρασμα είναι οτι δεν υπάρχει κάποια κοινή γραμμή μεταξύ των χωρών – παραγόντων λόγω της πολυπλοκότητας της περιοχής και οτι οι ισορροπίες είναι πλέον ιδιαίτερα εύθραυστες. Αρκεί πλέον ένα απλό γεγονός, για να εκραγεί η ευρύτερη περιοχή.

Η 1η αγωγή δικαστή κατά του Μνημονίου 3

http://www.enikos.gr/society/108289,H_1h_agwgh_dikasth_kata_toy_Mnhmonioy_II.html#a-comments-list

ΒΙΝΤΕΟ-Συναγερμός για τον υποσιτισμό των παιδιών

http://www.youtube.com/watch?v=rijygjZqZNQ

Συμπλοκές αντεξουσιαστών-εθνικιστών στο Αγρίνιο

Η ιστορία δυστυχώς κάνει κύκλους, ειδικά σε λαού δεν διδάσκονται από αυτή. Τα ίδια ακριβώς φαινόμενα που οδήγησαν στον ελληνικό εμφύλιο μετά τη κατοχή τα βλέπουμε ξανά να λαμβάνουν χώρα. Δυστυχώς κάθε κατοχή την ακολουθεί ένας εμφύλιος... Παραπομπή: http://makeleio.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=9366:2012-12-30-14-03-17&catid=4:2012-02-11-12-49-59&Itemid=2

ΝΕΟ!!! ANTIFA RAP απο το ΠΑΣΟΚ για ΤΑ Χριστουγεννα

ΤΡΕΜΕ GAGNAM!!!

ΒΙΝΤΕΟ: Μετά δακρύων η ένταξη της Κύπρου σε μνημόνιο...

Το νησί της Αφροδίτης ακολουθεί τη πορεία της Μητέρας-Πατρίδας στη μνημονιακή κατοχή. Συγκλονιστικό στιγμιότυπο, όπου ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας μετά από σκληρή διαπραγμάτευση, ανακοινώνει με λυγμούς την ένταξη της Κύπρου μας σε μνημόνιο!!! Πόσο διαφορετική είναι η εικόνα αυτή από εκείνη του Μαϊου του 2010, όταν ανακοινώθηκε η προσφυγή της Ελλάδος στο μηχανισμό στήριξης με φόντο τη θάλασσα του Καστελόριζου και πρώτο πλάνο το χαμόγελο ενός πρωθυπουργού που παρέδιδε εν γνώσει του τη χώρα του στους ξένους!!!


Παρακολουθείστε το βίντεο που θα μείνει στην ιστορία:

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=tqt_XnA12OI

ΟΜΠΑΜΑ-ΡΟΜΝΕΪ: Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΟΣΜΩΝ

γραφει ο Παπαδομανωλάκης Παναγιώτης:

Σύγκρουση δύο παντελώς διαφορετικών ιδεολογικοπολιτικών κόσμων θεωρήθηκε η εκλογική μάχη Ομπάμα-Ρόμνεί. Οι έντονες διαφορές τους στην οικονομική, εξωτερική και κοινωνική πολιτική, καθώς και το ξεχωριστό προφίλ του καθενός από τους υποψηφίους δεν έμοιαζαν σχεδόν σε τίποτα το ένα με το άλλο  Η πόλωση ανάμεσα στο εκλογικό σώμα ήταν επόμενη με τους αναμετρηθέντες να δίνουν μάχη μέχρι την τελευταία στιγμή για τις πολιτείες-κλειδιά, την ίδια ώρα που λαοί ολόκληροι ανέμεναν τον νικητή που θα καθόριζε στο εξής την εξωτερική γραμμή του Λευκού Οίκου.

Παρά το αρχική πεποίθηση ότι η νίκη του νυν προέδρου θα ήταν για αυτόν μια υπόθεση εύκολη, στη συνέχεια οι δημοσκοπήσεις τους έφεραν πολύ κοντά στα ποσοστά του, ενώ σε κάποιες ο χαμένος των εκλογών εμφανιζόταν να βγαίνει μπροστά μετά τη χλιαρή του εμφάνιση στο πρώτο ντιμπέιτ. Στο δεύτερο όμως ντιμπέιτ ο Ομπάμα κερδίζει της εντυπώσεις και παίρνει οριστικά κεφάλι μέχρι και τη τελική του νίκη την ημέρα των εκλογών.

Τα προφίλ των δύο υποψηφίων

Ο πρόεδρος Ομπάμα από την προηγούμενη αναμέτρηση του 2008, θεωρήθηκε η “ενσάρκωση του αμερικάνικου ονείρου”. Παιδί φτωχής κενυάτικης οικογένειας που κατάφερε να γίνει ο πρώτος έγχρωμος πρόεδρος των ΗΠΑ και να δώσει ελπίδα για μία συνολική αλλαγή πολιτικής μετά τη συντηρητική διακυβέρνηση Μπους.

Συμβόλιζε την ελπίδα για μια συνολική αλλαγή πολιτικής με έντονο προοδευτικό στοιχείο, ενώ δεν έχει διστάσει να παραδεχτεί ότι έχει κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών. Αναδείχτηκε με μια ειρηνιστική ρητορική, υποσχόμενος πως θα βάλει ένα τέλος στους δαπανηρούς πολέμους των Ηνωμένων Πολιτειών, μια υπόσχεση που του καταλογίζεται πως δεν τήρησε ποτέ.

Σωστά έχει διαπιστωθεί πως δεν είναι μικρό κατόρθωμα να εκλεγείς πρόεδρος των ΗΠΑ με το μεσαίο σου όνομα να είναι Χουσεϊν, μετά την διακυβέρνηση του “ σοκ και δέος” και του “ιερού πολέμου κατά της τρομοκρατίας. Παρά ταύτα ο Ομπάμα κατάφερε να είναι ο πρώτος αφρο-Αμερικανός πρόεδρος που πέρασε ποτέ στην ιστορία των ΗΠΑ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είναι ιδιαιτέρως αγαπητός στους συμπατριώτες του αφρο-Αμερικανούς και σε άλλες μειονότητες, όπως οι ισπανόφωνοι. Έκπληξη μάλιστα προκαλεί η έρευνα του ινστιτούτουWilliams και του Gallup ότι οι ομοφυλόφιλοι ψηφοφόροι ψήφισαν Ομπάμα σε ποσοστό 3:1, καθώς ο ίδιος είχε δηλώσει στο δίκτυο ABC υπέρ του γάμου μεταξύ ζευγαριών του ιδίου φύλου. Ακόμα νικητής των αμερικανικών εκλογών φαίνεται να κατέκτησε και ψήφο προτίμησης από το γυναικείο φύλο που θεώρησε ότι η ρητορική του αντιπάλου του για την απαγόρευση των εκτρώσεων φαλλοκρατική και περιοριστική των ελευθεριών του.

Στην αντίπερα ιδεολογική όχθη ο Μιτ Ρόμνεϊ λανσαρόταν ως ο άνθρωπος της αγοράς, γόνος πλούσιας οικογένειας με εμπειρία στον επιχειρηματικό χώρο που κατείχε το “μυστικό” της επίλυσης όσων προβλημάτων δεν έλυσε ο Ομπάμα απογοητεύοντας πολλούς παλαιούς του ψηφοφόρους.

Προεκλογικά στράφηκε εναντίον της κυβερνητικής μεταναστευτικής πολιτικής νομιμοποίησης μεταναστών. Κατηγορήθηκε μάλιστα για τη στροφή που έκανε στο κόμμα του προς τα ακροδεξιά με σκοπό να προσεγγίσει τους πλέον συντηρητικούς Αμερικάνους ψηφοφόρους. Οι θέσεις του για απαγόρευση των εκτρώσεων τον οδήγησαν στο να χάσει την μεγάλη μερίδα των γυναικών ψηφοφόρων, ενώ φαίνεται να ψηφίστηκε κυρίως από λευκούς άνδρες.

Σε περίπτωση που εκλεγόταν ο Ρόμνεϊ θα ήταν ο πρώτος Μορμόνος που καταλαμβάνει το προεδρικό αξίωμα  Προτιμήθηκε από το ιδιαίτερα θρησκευόμενο πλήθος που στράφηκε κατά της στάσης του Ομπάμα για διαχωρισμό Εκκλησίας-Κράτους. Γεγονός είναι όμως, σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, ότι η αμερικανική κοινή γνώμη δεν θα έβλεπε με καλό μάτι κάτι τέτοιο. Σύμφωνα με την εταιρία δημοσκοπήσεων Gallup το 22% των Αμερικανών δεν θα ψήφιζε μορμόνο πρόεδρο, καθώς οι πιστοί του δόγματος των “Αγίων των Τελευταίων Ημερών” θεωρούνται συχνά ως άνθρωποι συντηρητικοί, πολλές φορές με ρατσιστικές διαθέσεις, αλλά και μία τάση προς τη συνομωσιολογία.

Ο πολυεκατομμυριούχος υποψήφιος δεν κατάφερε να πιάσει το παλμό του μέσου Αμερικανού πολίτη και αυτό λόγω της απροκάλυπτης διαφήμισης της οικονομικής του κατάστασης, όπως τα αυτοκίνητα κάντιλακ της οικογένειας του, σε μια καθόλου καλή οικονομική περίοδο για τις ΗΠΑ.

Οικονομική πολιτική

Το μείγμα οικονομικής πολιτικής των δυο υποψηφίων ήταν επίσης εμφανώς εκ διαμέτρου αντίθετο με τον Ομπάμα να θέλει κρατικοποίηση και τον Ρόμνεϊ ενίσχυση των τραπεζών. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το ότι χορηγοι του Ρεπουμπλικάνου υποψηφίου ήταν η Goldman Sachs και η Bank of America.

Στον τομέα της φορολόγησης ο Ομπαμα πρότεινε αύξηση του φορολογικού συντελεστή για τα δύο ανώτερα οικονομικά στρώματα σε 36-39% αντίστοιχα. 5% αύξηση της φορολογίας εσόδων κεφαλαίου. 30% φορολογία των ετήσιων εισοδημάτων πάνω του ενός εκατομμυρίου και μείωση του φορολογικού συντελεστή των επενδύσεων. Αντίθετα ο Ρόμνεϊ προτείνει μείωση κατά 20% του συντελεστή των έξι φορολογικών κλιμακίων(28-35% δηλαδή του ανωτέρου κλιμακίου και μόλις 8-10% του κατωτέρου).

Στο προεκλογικό κατηγορητήριο του αρχηγού των Ρεπουμπλικανών εναντίον του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών εμφανιζόταν η κατηγορία πώς τα τελευταία τέσσερα χρόνια συνθλίφτηκε η μεσαία τάξη. Σύμφωνα όμως με στοιχεία του υπουργείου Εργασίας επί των ημερών Ομπάμα δημιούργησε 171.000 νέες θέσεις εργασίας, ενώ η ανεργία του Σεπτεμβρίου έπεσε στο χαμηλότερο ποσοστό από τον Ιανουάριο του 2009 όταν ανέλαβε τη προεδρία, γεγονός που έσπευσε να εκμεταλλευτεί με σχετική ανακοίνωση λίγες μέρες πριν τις εκλογές(σύμφωνα με μερίδα των Ρεπουμπλικανών τα στοιχεία ήταν μαγειρεμένα με σκοπό την ενίσχυση του κυβερνητικού προφίλ).

Εξωτερική πολιτική

Το όραμα του προέδρου των ΗΠΑ ήταν από τη πρώτη στιγμή ο τερματισμός των πολέμων σε Ιρακ και Αυγανιστάν. Η επιτυχία της εξόντωσης του Οσάμα Μπίν Λάντεν του έδωσε ένα μεγάλο προβάδισμα στο τομέα της εξωτερικής πολιτικής. Εμφανίστηκε εμφανώς πιο διαλλακτικός στα μουσουλμανικά κράτη και λιγότερο “πολεμοχαρής” από τον αντίπαλό του. Κρατάει αποστάσει από τα ισλαμικά καθεστώτα της “αραβικής άνοιξης”, χωρίς όμως να έρχεται σε ρήξη μαζί του.  Αντίθετα προωθεί τον “εκδημοκρατισμό” τους, δηλαδή μια ειρηνική δυτικοποίησή του. Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του πως το νέο καθεστώς της Αιγύπτου, δεν συγκαταλέγεται ούτε στους εχθρούς, ούτε στους φίλους των ΗΠΑ. Για στάση αυτή χαίρει και η Τουρκία, η οποία επιθυμεί τη κηδεμονία των κρατών αυτών, για το λόγο αυτό και η Άγκυρα πανηγύρισε δεόντως την επανεκλογή του. Ακόμα από τα παραπάνω κράτη εκτιμάται θετικά ο δισταγμός του να στηρίξει το Ισραήλ σε μια πολεμική σύρραξη με το Ιράν και οι προσπάθειες του να εκτονώσει το κλίμα στη Μέση Ανατολή.

Όμως και στο μέτωπο με τη Ρωσία έχει ρίξει του τόνους ο Ομπάμα που προσπαθεί μαζί με τον Ρώσο πρόεδρο να αμβλυνθούν οι σχέσεις των δύο χωρών και να προχωρήσουν τα βήματα για περισσότερη συνεργασία. Σύμφωνα ακόμα με τον διευθυντή του κέντρου Καρνέγκι στη Μόσχα. Ντμίτρι Τρένιν και το ρωσικό Κρεμλίνο ακόμα ικανοποιήθηκε από το αποτέλεσμα των εκλογών. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν μάλιστα “ψήφισε” Ομπάμα από τη πρώτη στιγμή σε μια συνέντευξη αμέσως μετά από την ορκωμοσία του σαν πρόεδρος της Ρωσίας:

«Ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα είναι ένας έντιμος άνθρωπος που θέλει πραγματικά να αλλάξει πολλά προς το καλύτερο. Μία προεδρία Ρόμνεϊ θα διεύρυνε το ρήγμα σχετικά με την αντιπυραυλική άμυνα που οι ΗΠΑ αναπτύσσουν στην Ευρώπη».

Στο ίδιο κλίμα κινήθηκε και ο ευρωπαϊκός νότος που θεωρεί ότι η γεωοικονομική διαμάχη ΗΠΑ-Γερμανία ενδέχεται να τους απαλλάξει από τη σκληρή λιτότητα που τους έχει επιβάλει η Μέρκελ, η οποία φαίνεται να βρήκε το “δάσκαλο” της στο πρόσωπο του προέδρου της Αμερικής.

Σε απόλυτη αντιδιαστολή με την ατζέντα των Δημοκρατικών, ο Μιτ Ρόμνει δεν δείχνει καμία διάθεση οποιασδήποτε σχέσης με τον “ισλαμικό εξτρεμισμό” και κατηγορεί τον αντίπαλό του για τα καταστροφικά αποτελέσματα της “αραβικής άνοιξης”. Η δολοφονία μάλιστα του Αμερικανού πρέσβη στη Λιβύη ευνόησε αυτού του είδους την επιχειρηματολογία, που έλεγχε την στάση του προέδρου ως παθητική και αποστασιοποιημένη  Ταυτόχρονα το πρόγραμμα των Ρεπουμπλικάνων επιζητεί μια αναζωπύρωση των διαχρονικών σχέσεων με το Ισραήλ που πάγωσαν επί προεδρίας του προέδρου Ομπάμα, λόγω της διστακτικότητας του να προχωρήσει σε πολεμική σύρραξη με το Ιράν σε περίπτωση που αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Αντίθετα ο Ρόμνει εμφανίστηκε αποφασισμένος να λάβει “οποιοδήποτε μέτρο” για να αποφευχθεί το εν λόγω σενάριο”.

Και η Ρωσία όμως απευχόταν την εκλογή των Ρεπουμπλικανών. Ο Ρώσος πρόεδρος αντιλαμβανόμενος ότι δεν υπάρχει περίπτωση αναθέρμανσης των σχέσεων των δύο χωρών, αλλά μάλλον έντασης, εμφανίζεται ενοχλημένος για το ότι Ρόμνεϊ θεωρεί τη Ρωσία τον νούμερο ένα κίνδυνο για τις ΗΠΑ.

Σε απόλυτη αντίθεση με την περίπτωση του αντιπάλου του, ο Μίτ Ρόμνεϊ στηρίχθηκε περισσότερο από τη ¨βόρεια συμμαχία” της Ευρώπης και ιδιαίτερα από τη Γερμανία. Ενδεικτικά, στη προεκλογική του εκστρατεία υπήρξε χορηγός ηDeutsche Bank, υποστηρίζοντας την κοινή οικονομική πολιτική διάσωσης των τραπεζών, ιδιωτικοποιήσεων και δημοσιονομικής λιτότητας.

Ελλάδα

Η πλειονότητα των Ελλήνων της Αμερικής στήριξε ανοιχτά την επανεκλογή των Δημοκρατικών  Ο επικριτικός τόνος του Μιτ Ρόμνεϊ με το σύνθημα 'για να μην γίνουμε Ελλάδα” τον έκανε αντιπαθεί στο ελληνοαμερικανικό εκλογικό κοινό που έτσι και αλλιώς από της προηγούμενες εκλογές είχε δείξει προτίμηση στο πρόσωπο του Μπαρακ Ομπάμα.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το σύνολο σχεδόν του ντόπιου πολιτικού κόσμου και της Ελληνικής κοινής γνώμης. Οι πιέσεις που ασκεί το τελευταίο καιρό ο ”πλανητάρχης” στη πολιτική λιτότητας της Μέρκελ τον έκανε να φαίνεται ιδιαίτερα συμπαθής στον ελληνικό λαό, που ελπίζει σε μια χαλάρωσης της δημοσιονομικής λιτότητας που επιβάλει η Γερμανία.

Η επόμενη μέρα για τον νικητή των εκλογών

Ο νικητής των αμερικανικών εκλογών, έχει πολύ δρόμο μπροστά του να αποδείξει ότι άξιζε τη ψήφο του αμερικανικού λαού. Η επόμενη μέρα με το ενδεχόμενο πολεμικής σύγκρουσης στη Μ. Ανατολή, οι ανεξέλεγκτες διαστάσεις που ενδέχεται να πάρει το πείραμα της “αραβικής άνοιξης” , καθώς και το ζήτημα του χρέους και της ύφεσης στην απέναντι ήπειρο, θα κρίνει την αποτελεσματικότητα του Αμερικάνου προέδρου καθώς ο Μπάρακ Ομπάμα καλείται να υλοποιήσει τις υποσχέσεις που δεν τόλμησε να να υλοποιήσει κατά τη προηγούμενή του θητεία.